Het nieuwe album van Angela Strehli is een glorieuze come-back. Allereerst is het de eerste plaat die verschijnt op het nieuw leven ingeblazen Antone's-label en ten tweede is het de eerste nieuwe plaat van de Texaanse Strehli in meer dan 17 jaar en werd mede geproduceerd door Strehli en haar man Bob Brown. In de 12 nummers tellende set brengt Strehli een eerbetoon aan de artiesten die haar gedurende haar carrière inspireerden en bevat vertolkingen van nummers die beroemd zijn geworden door Elmore James, Chuck Berry, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Otis Clay en meer. Het eindigt met "SRV", een prachtig en persoonlijk eerbetoon aan wijlen Stevie Ray Vaughan. Als enige originele song op "Ace of Blues", viert het nummer hun vriendschap, creatieve en muzikale band met één van de meest oprechte, hypnotiserende uitvoeringen op deze plaat. (zie video's)

Angela Strehli, afkomstig uit Lubbock, Texas, hetzelfde stadje als Buddy Holly, Waylon Jennings en Jimmy Dale Gilmore verhuisde naar Austin en na een korte tijd kwam ze terecht op een kunstschool in Carleton, Minnesota. Na haar afstuderen vormde ze haar eerste band, de Fabulous Rockets, met Lewis Codrey, en werkte later als achtergrondzangeres voor James Polk & The Brothers. Twee jaar later sloot ze zich aan bij Denny Freeman en W.C. Clark in Southern Feeling, dat later uitgroeide tot de Angela Strehli Band. Het was tijdens deze ervaring dat ze een Grieks-Libanees uit Port Arthur ontmoette, Clifford Antone, met wie ze de gelijknamige club oprichtte van waaruit later een groot aantal Texaanse bluesmannen het lokale en mondiale circuit deden schudden en dit van de Fabulous Thunderbirds tot de Cobras, en van Mike Morgan & The Crawl tot Stevie Ray Vaughan, en niet te vergeten Lou Ann Barton, Marcia Ball en Sarah Brown, met wie Angela samenwerkte en met wie ze de hele ontwikkeling van de Redneck Rock vanaf het begin van de jaren zeventig heeft meegemaakt

Hoewel Strehli relatief weinig als frontvrouw heeft opgenomen, is "Ace Of Blues" pas haar zesde soloalbum, als je het in 2001 in eigen beheer uitgebrachte "Live From Rancho Nicasio" meetelt. Toch blijft Strehli een torenhoge figuur in de hedendaagse Texaanse scène, ondanks haar verhuizing naar Marin County, Californië, waar ze sinds 1989 samen met haar man een clubrestaurant runt. Zelf heeft Angela het nooit verder dan de stadsgrenzen van Austin geschopt, maar dat maakt haar muziek er niet minder om. "Ace Of Blues" is Angela’s eerste levensteken in zeer lange tijd en voor een dame die de zeven kruisjes is gepasseerd, klinkt ze nog opvallend levenslustig. Heel diep gaat het niet, maar ze heeft wel een fijne stem met een heerlijke twang. Haar blues, gospel en soul ademen misschien nog wel meer dan vroeger de sfeer van de rokerige kroegen waarin ze de meeste avonden van haar leven heeft gesleten. Vooral is haar invloed voelbaar in de nalatenschap van Antone's, de iconische Austin blues club, en  wijdt ze dit nieuwe opus aan het vieren van veel van haar persoonlijke muzikale helden waarmee ze in 12 songs zo trouw mogelijk aan de originele arrangementen probeert te blijven, om deze meesters een zo getrouw mogelijk eerbetoon te brengen.

Zo opent Strehli met Bobby 'Blue' Bland's "Two Steps From The Blues", met een volledige blazerssectie en een grote bijdrage van Sons of the Soul Revivers. Haar band had geopend voor Bland in Austin in 1976. Dit was voor haar de moeilijkste van alle nummers om op te nemen, maar Strehli's frasering en emotievolle uitvoering trekken de luisteraar onmiddellijk over de streep. Ze daagt zichzelf uit omdat haar stem dieper is geworden en verweerd, wat haar aantrekkingskracht alleen maar vergroot. Vervolgens covert ze Elmore James' "Person To Person", met het fijne pianospel van de 80-jarige John Allair die nog steeds met Van Morrison toert. En de blazers knallen wederom met veel overgave. O.V. Wright's funky "Ace Of Spades" neemt het over, in een meer R 'n B versie waaraan Angela gewend is sinds haar album "Soul Shake", terwijl het kwartet van gitarist Mike Schermer, bassist Steve Ehrman, drummer Kevin Hayes en pianist-organist Mike Emerson de juiste setting biedt voor Angela's onberispelijk stem en we te weten komen over haar bijnaam die de bluesgiganten haar gaven, 'Ace of Blues'. In Willie Dixon's "I Love The Life I Live", neemt  Angela duidelijk het arrangement van Muddy Waters over. Mark Kazanoff, beter bekend als saxofonist,  speelt hier mondharmonica, en is verrassend overtuigend, waarbij Junior Wells hoorbaar nooit ver weg is.

De blazers zijn terug voor een prachtige cover van Chuck Berry's "You Never Can Tell" met Allair op piano en Bill Gibson van Huey Lewis and the News die zijn stokken vasthoudt op een minimaal drumstel. De versie van B.B. King's "Gambler's Blues" wordt hier aangeboden als een eerbetoon aan de eveneens overleden Otis Rush, die deze song lange tijd in zijn eigen repertoire opnam. Mike Schermer doet een uitstekende gitaarlezing in dit opvallende nummer, dat niet vaak door een vrouw is gezongen. Dit is werkelijk het terrein van Strehli, en ze doet het fantastisch. Schermer volgt hierna met hetzelfde talent de rol van Hubert Sumlin op in Howlin' Wolf's "Howlin' For My Darling". Eugene Frank Williams' "Trying To Live My Life Without You" verschijnt in de soulvolle pracht die Otis Clay tot de standaard maakte en later door zovele anderen zou worden gecoverd (van Bob Seger tot Dr. Feelgood). Ook leveren in deze song de vrouwelijke achtergrondzangeressen en blazers een opmerkelijke prestatie, die even later ook gospelzangeres Dorothy Coates' "I Wouldn't Mind Dying" opluisteren.

Ze heeft dat kenmerkende Jimmy Reed-ritme onder de knie in Reed's "Take Out Some Insurance" en dit voor ze terug naar de soulfunk overschakelt, met Little Milton's "More And More" en voor de hectische vintage gospel "I Don't Mind Dying", met natuurlijk de Sons Of The Soul Revivers. Het  meest oprechte nummer bewaart Strehli als afsluiter, haar eigen persoonlijke eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan in de ontroerende ballade "SRV". Strehli was degene die SRV het vertrouwen gaf om te gaan zingen, door als eerste "Texas Flood" voor te stellen, een nummer dat zij vroeger uitvoerde en dat uiteraard een klassieker is geworden. "Ace of Blues" is misschien wel het beste uit Strehli's carrière, de status van mijlpaal waardig, en is dan ook een uitstekende, zeer passende manier om Antone's label te herlanceren, aangezien Strehli er vanaf het begin bij was. Dit is gewoon een geweldige plaat van deze 76-jarige dame die met deze songs haar mentoren op een passende wijze weet te eren, een must-have album voor elke bluesliefhebber.